Samochodem na własną rękę przez Litwę, Łotwę i Estonię

Mija kilka minut od przekroczenia granicy w Ogrodnikach i człowiek orientuje się, że coś jest nie tak. Gdzie się podziali… wszyscy? Po naszej stronie, nawet za Augustowem w kierunku na Sejny, był jakiś ruch, byli jacyś ludzie. Gęstość zaludnienia na Litwie jest ponad dwukrotnie mniejsza niż w Polsce, a dwie trzecie ludności mieszka w miastach. Jedziemy pustą drogą, a za poboczem gryka jak śnieg biała i (…) panieńskim rumieńcem dzięcielina pała.

Dojeżdżamy do Wilna. Pierwszy widok na parkingu 100 metrów od Ostrej Bramy jest bardzo zachęcający. Już dawno temu wiedział Mickiewicz, co pisał (choć pewnie coś innego miał poeta na myśli):
Brama na wciąż otwarta przechodniom ogłasza,
Że gościnna i wszystkich w gościnę zaprasza.

Korzystamy z zaproszenia i przechodzimy przez bramę z cudownym obrazem, który Mickiewicz zestawił z tym z Częstochowy. Tu jest jednak inaczej. Żadnych ogromnych kaplic, krat, ochrony, setek pielgrzymów. Obraz widać z ulicy, a wchodząc do kameralnego pomieszczenia nad bramą można go mieć na wyciągnięcie ręki. Pojawiają się turyści, miejscowi przychodzą uklęknąć, ale tłumów nie ma.

Stare Miasto w Wilnie jest dość rozległe, pełne kościołów i cerkwi.

Restauracji i pubów jest cała masa, także tych oferujących specjalność regionu: bliny.

Po mieście jeździ się dość wygodnie samochodem, a komunikację miejską organizuje sieć trolejbusowa.

Przed zachodem słońca oraz wczesnym rankiem nad Wilnem organizowane są przeloty balonowe.

Tym razem nam się nie udało skorzystać z okazji – następnego dnia jedziemy dalej na Łotwę.

Gdy dwadzieścia lat temu Litwa, Łotwa i Estonia odzyskały niepodległość, na granicach tych państw pobudowano przejścia graniczne. W 2007 roku trzy kraje przystąpiły do Strefy Schengen i istnienie tej infrastruktury straciło sens.

We wszystkich krajach bałtyckich ograniczenia prędkości są dość restrykcyjne i surowy mandat grozi nawet za przekroczenie prędkości o kilka kilometrów na godzinę. W przypadku Łotwy system jest prosty: 50 km/h w terenie zabudowanym i 90 km/h poza nim. Nie ma ograniczeń na drogach szybkiego ruchu i autostradach, bo i dróg takich na Łotwie nie spotkasz.

Tłukąc się po całym kraju nie można rozpędzić auta. Na drogach panuje dyscyplina, prędkości nikt nie przekracza, a wyprzedzanie należy do rzadkości.

Zajeżdżamy do Rundāle, pałacu i zespołu parkowego nazywanego Łotewskim Wersalem. Przedstawiciele obcych państw przebywający z oficjalną wizytą na Łotwę są kwaterowani właśnie tu.

Nasza wizyta ma charakter nieoficjalny, więc nocować nie będziemy. Jakkolwiek do brzmi: jedziemy do Rygi.

Podobnie jak w ubiegłym roku Ryga robi bardzo pozytywne wrażenie. Wydaje się, że to bardziej europejska (zachodnia) stolica niż Wilno. Stare miasto pełne jest turystów.

Wieczorem ruszamy w kierunku Tallina. Trzy europejskie stolice w ciągu jednego dnia, to naprawdę wyzwanie, jeżeli trzeba się do nich dostać jadąc 50, 70, a czasem aż 90 km/h.

Po przekroczeniu granicy Estonii rozpędzam się do prędkości o jakieś 5 km/h większej niż dozwolona. Z lasu wychodzi pani w mundurze. Okazuje się, że jest też radiowóz, a pani sugeruje żeby się zatrzymać. Tak to przynajmniej odebrałem.

W zestawie ugrofińskich słów (mówiła po estońsku, choć brzmiało jak po węgiersku) wyławiam niemieckie Papieren i rosyjskie спасибо. Po chwili dokumenty wracają do nas i czekam na propozycję mandatu. Ale chyba nic takiego nie pada, tzn. cokolwiek padło, było po estońsku. W każdym razie nie było słychać strzałów, gdy zapaliłem silnik i powoli odjechałem.

Wieczorem jesteśmy w Tallinie. Pokój hotelowy z widokiem na port jachtowy jest czymś naprawdę przyjemnym.

Czytaj część II: Naszym oczom ukazał się las…,
a także Druskienniki.